Sirenene syng (utdrag fra Gudefjellet)
Ein annan gong skulle Odyssevs segle framom den øya der sirenene budde.
Sirenene hadde andlet og overkropp som kvinner, men dei hadde fugleføter og fuglevenger. Flyge kunne dei likevel ikkje. Det farlege ved dei var at dei song så makelaust vakkert. Sjøfolk som hørte songen, vart reint fortrolla og hadde berre ein tanke i hovudet: komme seg i land på øya og møte desse jentene som song så vakkert. Men så snart sjømennene kom i land, kasta sirenene seg over dei og reiv dei sund og åt dei.
Odyssevs visste godt kor farlege sirenene var. Men han hadde brennande lyst til å høre songen deira. Da skipet nærma seg sirene-øya, sa han til mennene sine:
«No skal alle mann stappe øyra sine fulle av bivoks, slik at dei ikkje kan høre nokon ting. Men eg vil høre sirene-songen. Derfor skal de ta og binde meg fast til masta. Når sirenene tar til å syngje, kjem eg sikkert til å seie at de skal løyse meg, slik at eg kan komme i land. Men det må de ikkje gjere. De må berre ro på og ikkje bry dykk om korleis eg ber meg åt. Og dersom det ser ut som eg skal greie å rive meg laus, må de ta og binde meg enda fastare.»
Ja, mennene gjorde som Odyssevs sa. Dei batt han godt fast til masta på skipet, tetta øyra sine med voks, og rodde i veg.
Der dukka sirene-øya opp av bølgjene. Snart kunne Odyssevs høre songen. Og noko så vedunderleg vakkert hadde han aldri hørt. Vakre å sjå på var dei òg, dei som song. Han vart reint frå seg av lengsel etter å treffe dei. Han gløymde klokskapen sin, han gløymde alt. Han visste berre at han måtte få komme i land til sirenene. No var han så nær at han kunne høre dei orda dei song: «Kom, kom, staute sjømann! Vi lover deg all lykke på jord. Kom til oss!»
«Ja, ja!» ropte Odyssevs. Han reiv og sleit i banda sine, rykte og vreid seg. Han måtte, han måtte få komme i land til sirenene!
Men reipa han var bunden med, var sterke. Han kom ikkje laus, alt han reiv og sleit. Villare og villare vart han. Han brølte til mennene, så høgt at dei hørte det enda om dei hadde tetta øyra sine: «Løys meg! Eg må i land! Gløym det eg sa før. Eg drep dykk dersom de ikkje løyser meg. Eg døyr dersom de ikkje løyser meg!»
Men denne gongen lystra ikkje mennene høvdingen sin. Dei såg at han ikkje var seg sjølv. Dei beit tennene saman og rodde så sjøen fossa kvit om stamnen. Nokre åretak enno, og nokre til – så var dei komne framom den farlege øya, og sirene-songen døydde bort.
Odyssevs stilna. Mennene såg at no var han ved sans og samling att. Han gjorde teikn til at dei skulle ta vokset ut av øyra. Det gjorde dei, og så løyste dei han. Han var bleik og sveitt, men inderleg glad fordi dei ikkje hadde løyst han da han bad om det. «Hadde de løyst meg, hadde eg vore død no,» sa han.
Enno var det ikkje slutt på alle farar og eventyr Odyssevs måtte igjennom før han endeleg kom heim til si eiga kjære øy, der kona hans hadde venta på han i tjue år.